Document Type | Semi-diplomatic |
---|---|
Code | Aristot.0008 |
Printer | Thomas Snodham |
Type | |
Year | 1623 |
Place | London |
Notes | Londini |
TRAGOEDIA: Cujus eſſentiam obſolvunt partes ſeu formę ſex: [Cap.3]
EPOPOEïA, i. Heroïca Poëſis: Cujus
1 a Vide cap. 3, par. 1
2 b Cap.8, in fine
3 a de Poëtica Imitatione, cap. 1. & 2.
4 b De Poeticarum Artium ſingular.
5 1 Definitione & Munere: vt cap. 3. & cap. 7.
6 2 Argumentis extruendis. vt cap. 4. 5. &c.
7 3 Partibus: vt cap. 3. & 6.
8 4 Adnexis & Appendiculis. vt cap. 17.
9 c Poëticar. aliarumque Artium Imitatricium (vt Auleticæ, Cithariſticæ &c.) Genus, Imitatio;
10 e Differentiæ, ſeu diſtinctiones, tres:
11 f Vna, ab Inſtrumentis, ſeu reb. (οἷς Quibus imitantur;) genere diſſidentibus. Vt enim in imitati- onibus inferioris notæ, expreſſio rerum ſit per Colores, Figuras, vel Vocem: quorum ſingula genere diſſentiunt.
12 g Ità in ſpeciebus Imitationum ſupradict. per Numerum, Sermonẽ, Harmoniam.
13 h Atq; hæc vel ſeparatìm ſumpta, vel in eodem opere connexa.
14 i Aliæ n. Numero ſimplici, & Harmoniâ ſimùl, vtuntur, abſq verbis: velut Ars Tibiarum, Cithararũ:
15 k Et quæ ex eodem genere: Lyra, Siſtrum, Cymbala, &c.
16 l Aliæ, ſolo Numero per geſtum (prout res poſcit) figurato: velut Ars Tripudiandi.
17 m Aliæ, vt Epopœïæ, oratione ſimplici, vel metris, (abſq; harmoniâ, & numero.)
18 n Iiſq; vel diuerſarum rationũ, ad inuicem mixtis:
19 o Vel unius alicujus generis.
20 p Digreſſio de Appellatione Epopæiæ. Luæ niſi ex hoc loco admittatur; nulla reperietur communis vox ad mimos & fabulas:
21 q Et ad opuſcula Trimetris, Elegis, &c. confecta.
22 r Atque huic nomenclaturæ adſtipulatur vulgus; niſt quòd ſpeciatìm, alios Elegorũ, alios Epicorum poëtas vocent: Quaſi poëſim non Imitatione, vt par ſuit, ſed verſificatione æſtiment.
23 ſ Veluti Nicandri Theriaca, & ſimilia, appellitant Poëſes.
24 t Verùm hallucinantur nimis: quùm à ſolo carmine, poëta dicendus nemo: Sive res, vno metri genere contexat: vt Empedocles Phyſicas.
25 v Sive cumulatim omnibus.
26 x Illud igitur liquet: Epopœiam, eſſe imitationem per metrum, vt cap. 15. p. I.
27 y Aliæ deniq; imitantur Numero, Harmoniâ vocum, & oratione Metricâ, vt & Dithyrambi, leguntq; cantilenæ, &c.
28 z Diſſimilitèr tamen. Nam Dithyr. & Nomi, eodem tempore; cunctis illis vno vtuntur in opere.
29 a Tragœd. & Comœd. in temporibus, aut partibus ſaltèm ſcenæ diuerſis.
30 b Secunda differ. ducitur à Rebus, ſeu Perſonis, (ω῞ς καὶ ἅ) Quas imitantur. ſic. Cùm Imitatores exprimant eos, qui quidpiam gerunt: verò, quos imitantur, expreſſè boni vel mali eſſe debeant: quò apta ſint ſeges ad imitandum.
31 c Sequitur, in omni Imitatione, perſonas exprimi Præſtatiores, quàm qui nunc vivunt, vel Deteriores, vel Pares.
32 a Polit. 8, cap. 5
33 d Corollar. quo, modi 2. differẽtiæ, adaptantur differẽtiæ 1æ. Nã meliores, pejores, &c. imitari licet,
34 e Vel Numero, (citra cæterorum vſum) qui fuit 1æ differ. modus 2.
35 f Vel Numero, & Harmoniâ ſimùl: qui fuit modus 1.
36 g Vel Oratione Metricâ ſolâ, qui tertius.
37 h Vel Numero, Harmoniâ, & Oratione conjunctis. Qui fuit modus 4. vt in Dithyramb. & Nomis.
38 b De quo Polit. 8. In fine
39 i Et in Tragœd. ac Comœdiâ: Sed ità, vt illa, inſignes imitetur; hæc, ignobiles.
40 k Tertia differ. (quæ prioribus adhæret) ab Imitandi Modo, (ὡς Quo) Imitamur n.
41 1 Vel modo Compoſito: Partìm Narrativo ſc. partìm Activo ſeu Dramatico: vt in Epicâ, Poëta ſæpè narrat ipſe, ſæpè perſonam induit alienam.
42 2 Vel modo ſimplici Narratiuo: vbi perpetuò narrat ipſe.
43 3 Vel Simplici Dramatico: vt in Tragœd. & Comœd. loquentes perſonæ, ſuiſq; negotijs occupatæ finguntur.
44 l Ex dictis Colligitur 1. Cum tres ſint Imitationum Differentiæ,
45 m Tragœdiæ Convenire, Cum Epica; Quòd Imitetur Bonos.
46 n Cum Comœdia; Quòd Dramaticè imitetur.
47 * Vndè, vtraq; Propriâ, & ſpeciali voce, appellantur Δράματα.
48 o Ob huius vocis Etymon. Dores (populi) ſe primos Dramatum Inuentores, prædicant.
49 p Comœdiæ quidem, illi, qui & Megarenſes dicti.
50 q Tragædiæ verò, Dores īj, qui in Peloponneſo viuunt.
51 r Comœdiam n. appellatam fuiſſe à Dorico vocabulo κώμη, non ab Attico κωμάζειν.
52 ſ Et omnia quoq; δράματα, à Dorica voce δρᾶν..
53 Præmitt: cauſæ, quæ homines ad hoc ſtudium impulêre.
54 a Vna Efficiens; Imitandi Deſiderium: quod natura insẽvit.
a Sect. 30, Problem. 7.
55 1 Quoad Ortum im:
56 2 Quoad perfectionem & eſſentiam.
57 3 Quoad effectum: Quià attendentes tantùm quid alij gerunt, res Imitando addiſcimus:
58 b Altera, Imitandi Finis: voluptas aliorum ex Imitationibus percepta (quam quò poetæ augerent, huic ſtudio ſe gnauitèr applicuêre.) Eam naturalem eſſe monſtratur,
59 1. ὅτι à conſequenti & ſigno.
60 b 1. Rhet. ca. 11. p. 36.
61 2 διότι ab ipſius causà: ſci. perceptione rerum, quæ cuncti Mortalibus (etſi alijs plus quàm alijs) iucunda.
62 c 3: Rhe., c. 10, p. 2. 3-4. d Metaph. 12. & 18. Problem. 3.
63 c Vnde & Recognitio rei ex pictura, iucunditatem illam potiùs creat,
64 d Quàm induſtria artificis, ant coloris, aut alterius rei inſpectio.
65 e His præmiſſ. ſequitur Generalis Hiſtoria. 1 de Ortu poëticæ.
66 e 3 Rhet. ca. 8. p. 2.
67 * Is quorundam fuit (quorum benignior genius) Extemporanea dictio.
68 2 De Progreſſu ac Diſtributione, pro variâ poëtarum indole.
69 f Qui n. Graues, contulerunt ſe ad honeſta celebranda:
70 g Qui abiecti, flagitia agitârunt. Vndè duo genera: vnum, Humile & Reprehenſiuum. Alterum, Laudatiuum & Graue.
71 3 Mutatio grandiorum in Epicos: humiliorum Jambicos. Nam Reprehenſiui generis opuſcula, quæ ante Homerum extabant, intercidêre omnia.
72 h Ab Homeri ætate ſuperſunt plurma; ſed variatis formis; vt Homeri Margites.
73 4 Mutatio Heroicorum & Iambicorum, in Dramaticos: quorum formas
74 1°. Adumbravit parens Homerus: qui, dum veterum relictâ viâ, perſonas quaſi in ſcena confabulantes faceret; Per Iliada & Odyſſeam, Tragœdiæ, formam; per Margiten, Comœdiæ, normam dedit.
75 2° Poſt illum, poëtæ quoq; alij, evasëre Dramatici, pro naturæ cuiuſq; impulſu.
76 i Alij, ex Iambicis ad Comœdiam delati.
77 k Alij ex Epicis, ad Tragœdiam.
78 3°. Tragœdia, (perindè ac Comœdia) nunc tandem ſuis numeris abſoluta eſt: que res (ſpectetur ne ad veritatis normam, an ponderetur ex opinione ſpectantium) inferids diſcutienda, ca. 7. pa.7.
79 l Hiſtoria specialis 1. De Tragœdia Comœdiâq; coniũctìm, Quarũ Ortus tenuis atq; anguſt°; vt ſuprà par. 7.
f Infra cap. 7. p. 11.
80 m Incrementa verò, à poëmatis rudioribus. Illi quidem, à Dithyramborum apparatu & cantibus adiectis.
81 n Comœdiæ verò, à Phallicis, i. incomptis ruſticorum cantilenis, ἀπὸ τῶν φαλλῶν, à Priapo dictis.
82 o Seorsìm; Tragœdia, diſcrepantibus poëtar. ingenijs huc illucq; diù jactata, mox eo venit vbi commodè ſtetit.
83 1. Ad dignitatem ejus; ab Æſchylo Numerus-hiſtrionum auctus:
84 p Chori partes, contractæ.
85 q Prologium, perſpicuitatis gratiâ excogitatum:
86 r Poſteà, à Sophocle, hiſtriones inducti tres.
87 ſ Et Scenographia quoque.
88 2 Fabula, quæ 1°. ſæculo breuiuſcula & ſatyrica fuiſſet, iam grandior excelſiorque facta.
89 3 Cui quidem granditati acceſſit metrym, quàm aptum? Senarium dico, ex pedibus sex.
90 t Priſcis n. ob Satyricam λέξιν, ſaltatorius numerus, 1. octonarius ſeu trochæus, in vſu fuit.
91 g 3. Rhet. ca.1. pa. 17
92 v Poſtquàm elocutio perpoliri cœpit, excogitatum eſt Iambicum metrum. Quod quidem, ob breuitatem interloquijs ſcenicis confert; ſicut Tetrametrũ, ob prolixitatem, ſaltationibus.
93 h 3 Rhet. ca. 8. pa. 5.
94 4 Epiſodia deniquè ſeu Digreſſiones, quæ veteribus vna aut altera fuiſſet, iuniorum ſtudio confectæ ſunt plures.
95 1. Comœdia 1. Definitur, Imitatio Peiorum, non omnium, ſed eiuſmodi turpium, quæ non odium aut miſerationem Tragicam, &c. ſed riſum cient.
96 i Cap. 1. pa. 22.
97 x Ridiculum, eſſe τοῦ turpis ſpeciem, ex ipſius definitione liquet.
98 y Exempl. Ridiculi; diſtorta facies, naſus repandus, &c.
99 2 Origo Comœdiæ, non perindè nota, vt Tragœdiæ, 1m n. tempus, quo naſceretur, obliteratum eſt: quia minimi illa olìm pretij fuit, pleriſque etiam ob maledicentiã inuiſa.
100 z Poſtquàm figuris ornatior enituit: Authorum ejus Nomina, memoriâ retinentur,
101 * Opera atque inventa, non item. Nam de Larvar. Prologi &c. inventoribus meminit nemo.
102 a Fabulam, ne ſingulos, vt ante, viritìm proſcinderst, univerſalem feciſie perhibentur, Inter Siculos, Epicharmms, & Phormis.
103 b Inter Athenienſes, Crates.
104 c Epopœïa, quoad ſe Toram, Tragœdiæ par: quòd ambæ, imitentur metro: idque perſonas honeſtas.
105 d Diuerſa eſt:
106 1. Quòd hæc, puro fiat metro; Tragœdia, cõcentu numeroq; adjunctis.
107 2. Illa, perſonis quid euenerit, narrando: hæc, ipſas inducendo, vt agentes.
108 3 In longitudine Fabulæ: Hæc n. vnius diei ſpatio res fuas conficit.
109 e Illa, excurrit infinitè: aut cancellis, ſaltèm qui latiores fint, clauditur.
110 f Antiquorum Ergo Tragœdiæ, ob earum prolixitatem reſpuendæ.
111 g Partes Epicę Eſſentiales, Quædam, cum Tragœdia communes: (Fabula, Mores, &c.) Quædam Tragœdiæ folius: Melodia, & Apparatus.
112 Tragœdia, quid: Eius
113 a Genus, Imitatio Rei-ſtudioſę. Differentiæ qr. 1. a re Subjectâ.
114 a Cap. 1. p 32. & 27.
115 2. Ab Inſtrumentis imitandi.
116 3. Ab Imitandi Modo: Activo ſci:
117 4 A Proprio Tragœdiæ Munere.
118 b Finis externus Tragici: Animor. luſtratio.
119 c Voces obſcuriuſculæ in Differentiâ aa explanantur.
120 b Cap. 1. pag. 15.
121 d Ex Præmiſſ. collig. Partes Tragœdiæ Formales, ſex.
122 1. Apparatus eorum, quæ ſpectantium oculis ſubjiciuntur: Hiſtriones, Scena, Perſonæ, Veſtimenta, &c.
123 2. Melopœia vocalis: Cui interdùm accidit Motus Rhythmicus.
124 3. Dictio-Metrica, quæ proprium eſt Inſtrumentum Poëtæ.
125 4. Mores. 5. Sententia. 6. eſt Fabula.
126 e Cùm. n. Imitatio, ſemper ſit ipſarum Actionum:
127 * Actiones autẽ, & qui eas agunt, à Moribus animique Sententijs dicantur ποῖοι.
128 f Sequitur in Poëſi, Actionis Cauſas eſſe, Mores et Sententiam.
129 g Morum, Sententiæque Finem, eſſe Actionem.
130 h Atqui Actionis Imitatio eſt Fabula.
131 i Mores ſunt, quibus æĩæ dicimur.
132 k Sententia; quâ monſtratur, vel enunciatur quidpiam.
133 l Ex dict: à part. 4a. naſcuntur partes ſex: Fabula, Mores, Elocutio, Sententia, Apparatus, Melodia.
134 m Ratio Senarij, à Differentiis Imitationum, (de quibus cap. 1o.) undè exortę hæ Partes: vt ſex ad minimum ſint, non pauciores.
135 n Et (quià nulla Alia detur) ſex ad ſummum, non plures.
136 o Confirm: Exemplo Veterum: quorum plerique (quâ Tragici, quâ Comici) ſingulas Species dictas, ſaltèm adumbrârunt in operibus ſuis.
137 p Collatio dict. Partium: vt alijs antecellant alię: Fabula. n. pręſertur reliquis, pręſertìm quia ipſis Morib. Idque rat. 3bus.
138 Ia. A loco Topic. de Tragœdiæ Fine. Ea n. rerum humanarum eſt, atque omninò Fœlicitatis ac Infœlicitatis Expreſſio.
139 q Atqui Perſonas omnes, ex Actionibus, fœlices aut infœlices dicimus, non quoad Mores.
140 r Ergo Tragœdiam conſicienti, non id quęritur, vt mores tantùm, ſed vt Mores exprimat, propter Actiones.
141 ſ Quare, Tragœdię Finis, non Mores, ſed Fabula. Ideoque omnium illa partium, præſtantiſſima. Quod n. propinquius fini,iid dignius 3°. Top. Cap. 1. p.15.
142 2. Rat. Quià ſine Moribus ſcribi poteſt Tragœdia; at non fine Fabulâ.
143 t Id conſtat exemplo Poëtarum;
144 v Et à Simili Pictorum,
145 z. Nec Moribus ſolùm, ſuperior eſt Fabula, ſed et cæteris vniuerſis. Id patet 1. ex Opere Tragœdiæ. i. Terribilium ac Miſerabilium Fictione. Cui Muneri exequendo, ut partes cæteræ, parùm; ità Fabula, plurimùm prodeſt.
146 2. Ex partibus Fabulæ: (Mutatione Rerum, atque Agnitione:) Quar. in permulcendis animis, Divina vis.
147 c Rhet.1. ca. 11. p. 35.
148 d Infrà cap. .5. pa. 5.
149 3 Ex ſcripturientium poëtarum facto: qui rem promptiùs adornare valent, quàm aptè componere. Hoc ergo præſtantiã notat: ſiquidèm quod maiori negotio minùs acquiritur, palmam mereatur: Rhet. 1. cap. 7. pag. 18.
150 a Secundas effe Morum vices.
151 1 patet à fimili: vt. n. nuda Effigies, in Tabula, ad gratiſſimos colores ſe habet: Ità, Simplex Fabula, ad Mores.
152 e Cap. 2. par. 6. in fine.
153 2. Prob.ratione. Quià ab Imitatione rerum pendet Morum-expreſſio.
154 b Tertio gradu ſtat Sententia: Cuius vis eſt, vt verbis rationes exprimere poſſis, rei inſitas atque aptas.
155 c Tàm ea, quæ ipſius Rei Moraliſque Philofophiæ, ſunt Propriæ,
156 d Quàm, quæ omnibus Quæſtionibus Communes.
157 e Mores, quid. (Eos enim ſuprà, par. 14. non niſi levitèr adumbrauit.
158 f Supr. p. 6.
159 f Sententia, διάνοια, ſeu ἔννοια, quid.
160 g Supr.p. 6.
161 g Quartum dignitatis locum poſcit Dictio.
162 h Pa 5.
163 h Quinto gradu eſt, ars conficiendi melos, feu Melodia: quæ aliundè importata eſt, (vt & pars 6a.) ſed ſuauitate vincit omnes.
164 i Sexta ſtatiò relinquitur Apparatui: De quo quid opus eſt plura dicere?
165 k Cùm & Tragœdia, etiam ſola lecta, faciat, quod ſuum eſt: Et Apparatus, illius ſit Artis, quæ Ornatum ſcenicum parat: veſtes, Aulæa, &c.
166 a Fabulæ Conditiones, tres.
167 a Cap. pag 13
168 1a. Ordo partium. Cùm n. Tragœdia (c.2. p.1.) Imitatio ſit, Actionis Perfectę, ſeu Totius:
169 b Cap. 3. pag .1.
170 b Et totum, id ſit, cui Principium, Medium, Finis. [Plato in Parmenid.]
171 c Ac Principium (quod Actionem hanc ſpectat) à prior nullo pendeat.
172 d Finis; contrà.
173 e Medium; quod vtriuſque naturam ſapit.
174 f Requiritur, vt partes iſtæ (Principium, Medium, Finis) ſeriatim diſtinctę locentur, non temerè turpitèrq; conſuſę.
175 2a. Condit. Longitudo iuſta totius. Cùm n. (quò pulchrior eluceat res) adjungenda ſit Ordini partium, Magnitudo totius:
176 g Et Magnitudo ea, quę ſit congrua;
177 h Nec Indeſinita: ex. gr. Animal pulchrũ eſt (Plato in Phœdro:) Si
178 i Neque perpuſillum;
179 k Neque nimiò vaſtum.
180 l Efficitur, vt Fabulam, quæ pulchritudine placeat, commendet Longitudo, et Iuſta ſc. & talis, quam facilè mandes Memorię.
181 m At Iuſtę Longitudinis Terminus quis? Non is quem horologij pulvis, vel aqua, dimenſum dedit: (Is n. Externus eſt, atque artis expers.)
182 c Infra p. 26.
183 n Sed qui ex ipſa Rei Geſtæ naturâ: h. e.
Vt ſpeciatìm loquar: ex Rerum Evidentiâ, Magnitudini non incommodę coniunctâ.
184 o Vt Vniversìm: Ex idoneâ Fabricâ, ſeu Oeconomiâ-Rerum: Quę neceſſario vbiquè cohæreat, aut ſaltem veriſimili nexu.
185 3a. Condit. [Totius, partiumq; Vnitas.] Fabulæ n. conſtitutio eſto Vna: non eo modulo, quaſi in vnâ permancat eâdemq; perſonâ: &c.
Sed (ſupple) quià Vnius Actionis eſt, cuius ſingulæ partes ad vnum referantur Finem.
186 p Vndè; Mirum, quàm hallucinẽtur veteres: (quorum Poëmata, ex dijunctiſſimis Actionibus atque Eventis:)
187 q Quàm ſolus Homerus ſapuit: qui, declinato Veterum ſcopulo; ne quaſlibet perſequeretur, Vnicâ Actione contentus fuit,
188 r Cùm in Odyſſeâ: de Vlyſſe in patriam reduce:
189 ſ Tùm in Iliade: de Achillis irâ.
190 t Ex condit. 3a, Præcept. Fabulã, niſi ex Vnâ Actione non confici: (quod innuitur par. 10.)
191 u Ex 1a condit. Præcep. Vt Tota integráque ſit Fabula: (vtì monuit p. 2.)
192 x Atque vt omnes ei partes, ſuo iuſtoque diſponantur Ordine, vtì p. 4.
193 y Corollaria 3a. 1m, ex 2a Fabulæ conditione: de Opere Poëtæ: Ne exponat ea, quæ quotidiè fiunt, ſeu Singularia.
194 z Sed Qualia ſieri aliquandò poſſunt aut debent.
195 a Id quod evincit collatio Poëtæ cum Hiſtorico: Neque. n. illis, penes carmen (vt creditur) diſſenſio eſt: (Siquidem nec Proſa, hiſtoriam creat, nec verſus poëſin:)
196 b Sed in eo; quòd hic, ea perſequatur, quæ geſta ſint: Poëta, illa tantòm, quæ geri debuerint, potuerintvè.
197 2m Corollar. ex priori. Poëſis Philoſophiæ ſimilior, quàm hiſtoria. Siquidem Poëtæ Fabula, Vniuerſales ac Indeſinitas captet,
198 c Tàm Perſonas.
199 d Quàm Res.
200 e Quibus (quò planiorẽ Rem omnem faciat,) etiam Commentitia imponit Nomina.
201 f Hiſtoricus verò, Singulares: vbì Impoſitione illâ nihil eſt opus.
202 g Nomina autem, Poëtar. generibus, alijs alia:
203 h Comicis recentioribus, Noua & ficta;
204 k Tragicis, vſitata omnia placuêre: Sic. n. plus fidei procurare ſe credunt Fabulis.
205 (m Quæ. n. Poſſibilia, πιθανώτατα.
206 n Quæ haud dubiè Facta, Poſſibilia:
207 o Ergo quę Facta, πιθανώτατα.) vt neq; à Pernotis heröum Caſibus, neque à Nominibus; deflectendum putent.
208 p Quanquam hoc, illis minimè perpetuum eſt: Cùm in aliquibus Tragœdiis ſuis Nomen vnum, alterumve vſurpent vulgatum, fingant cætera:
209 q 1 In aliquibus, comminiſcantur omnia.
210 r Ex dict. à par. 17, præcept. Ne in Veterum retinendis Fabulis, ſollicitum te habeas. Datur ſiquidem venia cudenti novas.
211 d Cap. 7. p. 22.
212 3um Corollar. ex 2.b prioribus emergit. Ne Poëta, tàm Carminum ſit artifex, quàm Fabularũ: Quippe quar. compoſitio fola, (ſepoſito verſo) Imitatorem te facit;
213 ſ Siue res ſictitias narres, ſeu etiam verè geſtas: modò eas ità expreſſeris, vti debent fieri.
214 t Collatio Fabular. 2x: (è conditionibus 3 b.; ab initio capit.) 1. 1a; Quę *Deterrimæ? Eæ ſc: quæ non modò, Simplices, ſed & Epiſodijs perperàm nexis refertæ.
215 e De quib. cap. 5. pa. 2.
216 v Epiſodica Fabula, Quæ? Cui Egreſſiones, atque Additamentæ ſc. ſine debito nexu inſerta.
217 x Quales contexuntur poëtis, Tàm ineptis;
218 y Quàm Probatis: Ab ijs n. ſi hiſtrio, certaminis causâ, longiorem Tragœdiam poſcat; illi, Epiſodijs infarctis, illius, glorię inſerviunt, non Fabulæ ſuæ.
219 2a Collatio: Quæ Fabulæ Pulcherrimæ? Cùm. n. Tragœdia, ſit Actionum ear. quę Miſericordiam Terroremque cient:
220 z Quales, illæ potifiimùm ſunt, quę inopinatò fiunt: multoquè magis, ſi nexu ſe excipiant mutuo.
221 f 2. Rhet. c. 10. p. 14.
222 * (Si. n. fortuita quædam, admirationem pariant; præſertìmquę quaſi ex propoſito videbãtur facta: Quantò magis illa? quorum certa ſeries, conſilium Callidum?)
223 a Efficitur, Pulcherrimam naſci Fabulam: ſi res illę, ſic inopinatò euenerint, vt quæ extremæ ſunt, reſpondeant hæreantquè Primis.
224 Fabular. Formæ,
225 a duæ: (idque Actionum reſpectu, quar. eſt Imitatio:)
226 b Vna, Simplex, ſeu Explicata: in qua nihil præter propoſitum accidit, ab initio ad extremum vſquè, &c.
227 a Cap. 4. pa. 5.
228 b Ibid. p. 10.
229 c Altera, Perplexa, ſeu Implicata: Cui euentus, præter opinionem obuenerint: Cum admirabili Agnitione; 2 vel cum Peripetiâ: 3 vel cum vtriſque coniunctis.
230 d Quar. trium ſingulas cognoſcere opus eſt: & vndè illæ paſci debeant: Et Quomodò, Quôque poëtæ ſtudio:
231 c 2. Rhet. ca. 26. pa. 15.
232 e Primùm ergo: Peripetia, quid? Ingens rerum converſio: quæ vulgò Cataſtrophe.
233 d Par. præced.
234 e Ibid.
235 f. Species ejus. 2æ:
236 1a ſimplex; Cùm vna eademque perſona, ex fœlici fit infœlix; vt in Sophoclis Oedipode Tyranno: vel contrà:
237 2a, gemina eſt: Cùm mirificè mutetur ſtatus hominum duorũ: velutì in Lynceo Theodectis: Lynceus, vxoris operâ, incolumis: Danaus, à Lynceo interfectus: vide Pindar. Ode 10. Nemœ.
238 g Deìn. Agnitio, quid. Eius genus.
239 h Diſferentiæ, duæ: vna, ex proximo fine:
240 i Altera, ex remotiore.
241 k Deniquè, Agnitio Peripetiæ coniuncta, reliquar. omnium multò ſuaviſſima.
242 l Atq; Agnitionem hanc, 1 Fabulis nimioperè convenire, κατά διάκρισιν intellige: Nam,
243 m Reperiuntur, etiam aliæ ſpecies, ſequíoris notæ: velut, Lapidum, veſtium, monilium, &c.
244 f Par. 8.
245 * Item foftorum rerumque in memoriam redactarum:
246 n Verùm, hanc 3m, (quam p. 8. dixi.) inprimìs quadrare Fabulis, monſtratur,
247 g Par. 8.
248 1o, A fine Tragœdiæ: Miſeratione ſpectatorum & Metu.
249 h Cap. 3. pa. 1.
250 2o, A Perſonis; quarum contigit fieri Agnitio.
251 o 2. Agnitionem eandem doceo, duobus tractari modis: Nunc n. Simplicem eſſe, cum alterâ perſonâ agnitâ:
252 p Nunc, quaſi 2cem, cum vtriuſque cognitione mutuâ.
253 q Partes (quę in Fabulis,) obſervantur tres. Duæ in Perplexis cantùm: quas hùc vſque expediuimus.
254 r Tertia, tàm Simplicib. quàm Implexis coniuncta; Perpeſſio:
255 1 2.Rhet. cap.10.
256 ſ Perpeſſio, quid.
257 a Formas (quæ Corpus Tragœdiæ permeant,) propoſui cap. 3. Iam Partes Quantæ, (quibus magnitudo ipfius extenditur;)
258 b Alię, Communes omni ſunt Tragœdiæ, niſi mancę.
259 c Aliæ, Quarundam (Patheticar. ſc.) Propriæ: vt Commus, i. Lamẽtatio hiſtrionum, & Collugentis Chori.
260 d Ex Communibus partib.;
261 1 anteſignanus eſt Prologus; quo aperitur Argumentum Fabulę Eius locum, apud Latinos, occupat Actus primus.
262 2 Epiſodium, producendæ Fabulæ gratiâ aliundè advehitur. Eius vicem, Latinis, obeunt Actus 2s, 3s, & 4s.
263 3 Exodus, Exitus: quandò exit Chorus in propinquum Scenæ locum.
264 4 Chori partes duę: 2 Parodus, ingreſſus: Vbi Cuncti deſcendentes in ſcenam, fabulari occipiunt; idque ſemper abſque cantu.
265 2 Staſimon: quo grex ille, infortunium, quod evenerit, narrat: ideóque abſiſtit à motu: præſertim cùm exitus ſubſequatur triſtis.
266 e Inter Proprias partes, eſt Commus. i. hiſtrionum eiulatus: idque ſemper in Exodo. παρὰ τὸ κόπτειν: Quòd in eo ſrontem femurq; percellerent.
267 a Cap. 3. pa. 1.
268 Propoſitio, vna, de Metù, in Fabulæ-textu, perſequendis, declinandiſvè. Vide par. 2
269 a Altera, de Opere-Tragœdiæ: vide par. 15.
270 b Quod ad Metas: Cùm laudatiſſim. fit Fabula,
271 1o. Quæ Fortunæ tenorem variat, non quæ eundem retinet (vt cap. 4. p.25)
272 2o. Quæ Formidoloſas res docet ac Miſerabiles: (ex cap. 4.par. 27.)
273 c De Metis (i. Caſibus Perſonarm exhibendis, reſpuendiſvè) res conſtat. Neque n. Perſona Valdè-Proba & innocens placet, quę conflictetur Maximis Malis:
274 d Hinc n. non Miſeratio, (qæ Tragœdiæ ſcopus:) Sed horror diraque execratio fortunæ; quæ viri integri, præter quàm decebat, incolumitati defuit.
275 e Neque Valdè-Prava, quæ tranſmigret è Maximè Malis, in Maximè Bonas:
276 f Aut è nimio Secundis, in ſummè-Adverſas
277 a 2 Rhet. cap. 10. par. 1.
278 b 2. Rhet. cap. 12. par. 2.
279 g Sed ea Perſona introducenda, quæ inter dictas Medioxuma; vizt.
280 1o. Vt, quæ inter Pravos integroſque, Aliqualitèr-Bona.
281 2 Neque ex aænimi pravitate, ſed præ inſcitiâ, infęlicitèr agat.
282 3 Neque ſit homo Plebeius, (Quales, calamitati obnoxij:) Sed Vir-illuſtris, vulgique Opinione Fœlix: cujus ex infortunio Mutatio maior, miſeratio indulgentior.
283 h Ex dictis 1o Vniversìm, liquet Laudatiſſimæ Structura Fabulę:
284 1 Cui Exitus vnus, Vnius hominis ſit, non Duorum duo:
285 2 Et Caſus, infœlix.
286 3 Et Cauſa-Facinoris, non Malitia, ſed Imprudentia:
287 4 Et Perſona ipſa, Opulenti, vel Principis viri: qui Meliori propior ſit, quàm Sequiori.
288 i Hinc eſt, quòd Poëtæ, quibus olim quilibet arriſêre Caſus; Nunc, errore agnito, pauculis ſe addîcant familijs, quæ probitate Mediocres, Principes dignitate.
289 k Quarum Nomina extant aliquot; Fabulę ipſæ, vetuſtate intercidêre.
290 c 2 Rhet. c. 24 p.11.
291 l Speciatìm autem, conſtat: Celeberrimam quidem Tragœdiam, de Vnius perſonę Calamitate confici:
292 d Cap. 7. p. 22.
293 m Vndè, quod Euripidi vitio dant: (Fabulis ejus, non niſi Vnicam Perſonam, eamque Miſellam ineſſe:)
294 n Id quidẽ artificioſum, vel maximè.
295 o Cui ſuffragatur acerrimũ populi judicium, in Contentionibus-Scenicis.
296 p Et, quamvis Euripides, Fabularum ferè Oeconomiâ labitur, hoc vno tamen bono, cæteris fecit, vt ſuperior eſſet.
297 e Infr. cap. 10. pa. 26.
298 q Proxima, cenſenda Tragœdiæ σύστασις: quę ex Duorum hominũ factis,
299 r Eventiſque contrarijs:
300 ſ Eam, inſcitiores Poëtę, priori pręſerunt: ijq; Spectantium deſyderijs ducti: Quibus vt morẽ gererent, fœlicem ſemper ex alterâ Fabulę parte, quærunt Exitum.
301 t Et quidem, voluptas, hînc aliqua: fateor: Non tamea ea, quæ Tragicæ Luſtrationi adhęret:
302 v Sed Quam Comicorum adferunt joci, nuptiæ, commeſſationes, &c. Quibus Cantor: “–Vos, Plaudite, dicat.
303 x Opus Tragœdiæ, 1o. Vniverſim; Poëtarum pleriſque, ex eo, quod miſerandum terrificumque eſt, expreſſo, conſtat: idque 2b. modis:
304 1o, Per Apparatum ſcenę, veſtes, picturas luctuoſas, &c.
305 2o, Ex Conſtitutione ingeniosâ Fabulæ.
306 y Quorum poſterior, antecellit priori:
307 f Cap. 3. p. 20. & infr. ca. 18.
308 z Prior autem, improbandus:
309 a Cùm propter ipſius vitium:
310 g Cap. 3. p. 19. & cap.12. p. 2.
311 b Tùm ob incommodam pecuniarum effuſionem.
312 h Cap. 3 pa. 21.
313 c Alij ſcriptores perridiculè: Tragicum Opus, ex eo quod miraculoſum eſt faciunt, idque Apparatu monſtroſo oſtenſum.
314 d Quid inquis: Nullane ex prodigijs voluptas? Fateor herclè: Sed quæ admirationis Epicæ ſit propria, non perturbationis Tragicæ.
315 e 2. Iam Speciatim, demonſtrat διότι.
316 1o Cur τὸ ἐλεεινον κα’ φοβερόν (quod Tragœdiæ Opus eſſe dicimus,) Rebus ipſis inſerenda ſint.
317 2o. Quo pacto Res ipſæ ad Luctũ Terroremq; formentur: idq; hoc Pręmiſſio: τὰ δεινὰ καὶ οἰκτρὰ i. Res Actioneſque (quæ Fabulis inſunt) Acerbas & Luctuoſas,
318 i 2.Rhet. ca. 10. p.19.
319 f Eiuſmodi Perſonarum eſſe, quę 1 Charæ ſibi invicèm: 2. Vel Odijs accenſæ: 3. Vel quæ Medio mo.
320 g Atqui, ſi Neque Inimicorum dici queant: (Eos. n. confeceris, Egregium cenſetur facinus, nedum miferandum, ſeu Tragicum)
321 h Nec eorum, qui Interiecti:
322 i Efficitur, vt Atrocia illa in Fabulis, Amicorum eſſe debeant, i. ſummâ Charitate, ac pręſertim Sanguine iunctorum.
323 1 Ex præmiſſ: Præcipitur: Quò ipſum [τὸ ἐλεεινὸν καὶ φοβερὸν] effingas, vt cupis: Ne Fabulas, quę à maioribus Relictæ, extant, temerè diſſipes:
324 k Cap. 4 pa. 22.
325 m Sed vel ipſe, per te excogites Novas:
326 n Vel Veteres illas, (ni plurimâ emendatione opus fit;) quantum poteſt, rectè ordinéque pertractes.
327 o Hic autẽ Gradus, 4r. ſunt: quibus poſſint ea Melius vel Deterius adminiſtrari:
328 1s, Cùm, quod quiſpiam inceptat, FaciNus, eius ſatagit Sciens.
329 l 2 Rhet. c. 25. pa. 9.
330 2Hs, Cùm quod Insciens fecerit, poſteà, conjunctione agnitâ, doleat factum.
331 p Quod quidem, vel Extra Fabulam fit: vt in Oedipode-Tyranno, cędes Laij.
332 q Vel in ipsâ Actione introducitur: vt matricidium Alcmæonis:
333 r Et Telegoni patricidium, apud Anonym.
334 3s Vt, ſi Inſciens aggreditur ſcelus, quod, Agnitione interveniente, miſſum facit.
335 4s grad. (ſuppl.) Tragœdiæ ineptus: vt ſponte mutet, quod decreverat Sciens.
336 ſ Naſcuntur hij qr Gradus, ex Diuiſione per Oppoſita-Membra: quorum conjugationes 4r hoc typo vides.
337 t Collatio dictorum Modorum: Maximè. n. damnandus eſt. 4tus, quià
338 v Et Scelus habet; quod Miſericordiâ minimè dignum eſt.
339 x Et πάθος i. Perpeſſionem exhibet nullam.
340 y Proximâ vice, improbandus eſt 1s: quoniam Perpeſſio licet ibi adſit, haud placet Scelus.
341 z Commendatior 2s : quippe, Et vacuus omni ſcelere:
342 a Et ex Agnitione, ſtuporis plenus.
343 b Tertium præpono cæteris; ſiquidem ſpectantes percellit, interimque conſulit pietati. Sicuti de Creſphonte traditur, de Iphigenia, de Phrixo: cujuſmodi caſus, non niſi paucis accidêre familijs.
344 c Atque hoc eſt, quòd Poëtis, perpaucæ Domus Tragœdijs, (quæ ad hanc ſcribantur normam,) patefactæ ſint. Vt, quoniam, exactiore ratione quod confingant, non ſuppetit, in eaſdem familias, iterũ iterumquè diuerti, neceſſe ſit.
345 m Par. 10.
346 d Epilog. dictorum à ca. 4. ad hunc locum.
347 e Et à cap. 4. ad ca. 7m.
348 a Ingenijs Moribuſq Perſonarum conditiones tres:
349 1a. Sint Frugi & Boni.
350 b Mores, tam boni, quàm mali, vniversim, Qui ſint: Et
351 a Cap. 3. pa. 16.
352 c Quibus diſferentiis diſtincti. Quoad Sexus ſc:, & Fortunas.
353 b 3. Rhet. ca. 7.pa. 6.
354 2a Lex: Sint cuique Congruetes: ſexui, ætati, nationi, &c.
355 3a. Condit. Reſpondeant eĩ tempori, quando introducuntur.
356 c Cap. 1. pa. 16.
357 d P. 2.
358 d Siuè Inconſtantis-fœminę: Cuius mutabilitas, qualis ſemel inducta, talis perpetuetur ad extremũ. Quantô magis naturâ ſtabilis, par ſibi eſſe debet, ac iugis?.
359 e Mores ſupradictis contrarij: in quibus pręuaricantur poëtę, cùm alij, tùm præſertim Euripides: cui exempla non deſunt Tùm Improborum morum;
360 f Tùm Parùm-Conuenientium: Sivè deteriores feceris, quàm addecuit:
361 g Siue exquiſitiores.
362 h Tùm Inæquabilium: qui mutato tenore, diffentiant à ſemetipſis.
363 * De moribus (κατὰ τὸ ἀκριβὰς) præcepta duo: 1m . Vt in illis (non minus, quàm in Fabulâ) cohæreant cuncta. i. Vt alijs alij tribuantur Mores:
364 d Cap. 5. pa. 4.
365 e Qualia ſupra innuit pa. 2.
366 k Et Dicta, Factaque ſingula, quaſi ordine conſequantur ſuo.
367 l Corollar. de Solutione-Nodi in Fabulis. 1a. pars. Vt eam ex Rerum-Coagmentatione deſumas; non (vt ineptè quidam) à Machina:
368 m Sivè illa ſine Deo fingatur,
369 n Siuè, cùm Dea Deuſve imponitur Machinę:
370 2da. Pars: Machinam alicubi eſſe vſui: In ijs ſc:, quę, cùm extra Drama evenerint, vel
371 o Enunciantur in ſcena; vt ante ſacta: vel
372 p Vt Futura, præmonentur.
373 q Nuſquàm autem in jis, quæ intra Fabulam ſunt, & in ſcena dramaticè aguntur. Siquidem illîc nihil quicquam Abſoni vt repræſentes, liceat:
374 f Cap 17 pa. 33.
375 r Aut ſiquid iſtiuſmodi maculę neceſſarium ſit: (vt in Oedipode, Cædes Laij, &c.) idem, vt extra Actionem geſtum, narrari, non coràm agi oporteat.
376 2d. Præcept. pars prior: In Morib. delineandis: vt ſingula, quantum poteſt, parducantur ad ſummum: quò exemplar quoddam, & quaſi Idea procedat Morum:
377 i Idque exemplo pictorũ patet; apud Platon. in Sophiſta.
378 k Pars poſterior: Quemadmodũ in Fabulâ, ità, & in Moribus, vt nequid Abſoni, oſcitantèr inculces; quod ſpectantium repugnet oculis auribuſque.
379 a Agnoſcendi eum, quem diu neſcias, ſicut & cognoſcendi, vię 4r.
380 1a. Simplex (eorum ſc. qui procudere meliora neſciunt) per Viſibiles-Notas:
381 b Quarum differentię 3a: 2 Alię, nobiſcum Natę, ſeu Ingenitæ.
382 c Alię, poſteà partę: ex quibus,
383 2. Quædam, ſubindè inhærent corpori:
384 3. Quædam, extrinſecùs advenêre.
385 d Harum omnium vſus atque exercitatio, poëtis, 2x Poteſt. n. fieri, vt, qui ignorator, vel Fortuitò, præterque opinionem ipſius, agnoſcatur: vt Vlyſſes, ab Euryclëa; Odyſſ. 20.
386 e Vel conſultò, ſe palâm faciat: vt Vlyſſes, ſubulcis; Odyſſ. 8.
387 f Quarum poſterior, parùm artificioſa ratio:
388 g Prior illa, peringenioſè adhibita.
389 2a. Species; Poëtę Arbitratu Conſuta; ex ſignis alijsve rebus: quarum
390 h Exemplum 1m. eſt ex Euripide: vbi Agnitio, vna, eſt Iphigenię apud Oreſtem: quę, quià inſperatò fit, plena eſt artis:
391 i Altera, eſt huius apud illam; poëtę: fabricata arbitrio, non inopinatò edita:
392 k Ideoquè hæc proximè abeſt à vitioſo agnoſcendi modo; part.;a.
393 a Par. 3.
394 l 2m. exemplum ex Sophoclis Tereo. Vbi Philomela, querelam ſuam acu depingens, (verſib. tamen à poëta confictis,) Agnitionem facit.
395 3a. Species, vſu venit interventu memoriæ: Cùm quis exindè agnoſcitur, quòd præteritorum recordatione ploret, rideat, &c. interim ſc: dùm rem præſentem aliquam
396 m Vel coràm cernat:
397 n Vel recitatam audiat: ut Ulyſſes Odyſſ. 8.
398 4a. Species, Ratiocinationis operâ nititur: quam dùm addugit quiſpiam, eâdem operâ Agnitionem ſui præbet. Vt,
399 1o. Oreſtes, ab Electra agnoſcitur ad Agamemnonis buſtum: Argumento ſc: à ſimilitudine vultus:
400 2o. Oreſte ab Iphigenia: Is. n. cùm aris Dianæ, cui illa miniſtrabat, admoueretur; exclamat: (“O fatum noſtrę iniquum familię: “Soror mactata eſt, &c.) Argumentum, ex communibus ipſorom fortunis.
401 3o. Sic puter ſilium quæritams, cùm periclimretur ipſe, inclamat. “Veni, ſalutem filio daturus, amiſi propriam. Argumento, ab inſperato eventu.
402 4o. Et filię Phinei regis, (eius qui oculis orbatus fuit, &c.) argumentantur à loco.
403 o Huc refer Agnitionem, quę Syllogiſmo-Vero nititur, iuxtaquè Falſo. Vt, ſiquis quòd Ulyſſem dignoſcat, ſyllogiſmum propoſuerit de illius Arcu: (Alter autem, ſe Vlyſſem eſſe, affirmet: quià illius Arcum nouit:) Fallacia eſt, ex Omiſſione-Modi, qui adjiciendus erat: [Nouit, etiamſi non videat.]
404 p Collatio ſpecier. dict. Cæteris anteponimus eam, qæ ex Actione ducitur: modò illic vnâ inſit Peripetia, &c. (Qualis fuit prior modus Speciei 2æ, par. 6. Necnon ſpeciei 1æ tractatio prior: par. 5.)
405 q Cur autem talis perferenda? Quià longiſſimè abeſt à peſſimis: i. Signis-Excogitatis, par. 7a. vel Ineptè-Adhibitis, par. 4a.
406 r Speciei 4æ. ſecundas dams: (Quià quodammodò ex Rerum Serie pendet:) 3as 3æ. Deniquè infimum locũ fictitijs illis ſpeciei 2æ, & futilibus 1æ.
407 a A principio ſabulam texenti ver-biſque expolienti, Præcept. duo:
408 1m, vt Re tibi integrâ, Perſoniſque ante oculos ſubjectis, Spectator tibi ipſi interſis, vitiaquo omnia detegas, quaſi iudex acerrimus tui.
409 b Itaquè, (hoc operæ neglecto,) commentum Carcini, quamuis domi elegantèr contextum, in theatro iacuit, peſſimèque acceptum fuit.
410 2m Præcept. Ne verbis tantùm, (dùm ſcribis,) ſed & Corporis Geſtu, ſingulos Motus ipſe apud te excites, & propè invſtos habeas: adeoquè illuc te totum transferas, vt quaſi tui oblitus, verè te illum putes eſſe.
411 c Rat. Quià id, quod Spectantem maximoperè moveat, perficiunt animi tui Motus.
412 d Sive Res-ipſas oratione imitêre:
413 f Corollar. Poëticam arripiunt alij ex acumine; alij, furore diuino: Quippè illos ingenij dexteritas, quidlibet imitari ſacit: hij, (non quià ſapientiâ ducti) ſois exuti, in alienis ſenſibus vivunt.
414 a 3. Rhet. c. 7.pa. 22.
415 g Inter extruendam Fabulam, atque Epiſodia; præcept. geminum: vt
416 1o. Vniverſale Argumentum, Summaque Fabulæ, quaſi 1is lineamentis ducatur.
417 b Cap. 7. pa. 22.
418 2o. Mox Egreſionibus inſertis, extendatur Fabulæ Corpus.
419 h Prior pars, illuſtr: exemplo Iphigeniæ in Tauris. Cujus Summaria-Conſtitutio, (omnibus locorum, perſonarum, adeoque cauſarum, conſiliorum, cæteriſque circumſtantijs nudata,) perindè ſe hic habet, ac apud Rhetoras θέσις, i. Infinita-Quæſtio.
420 i In hâc Generali ἰκθέσει*: Cauſa veniendi (vt expiaret inſaniam,) poſteà videnda: quià peculiare Epiſodium eſt.
421 k Cauſa, cur inſanus? (ob eædem maternam:) nuſquam attingenda: ne Multiplex, pluriumque dierum fiat Actio.
422 l Agnitio, vtroque modo confingi poteſt, vel vt Frater, Sororem agnoſcat:
423 m Vel vt illa, Fratrem.
424 c Cap. 9. pa. 7.
425 n Peripetia eſt, Vtriuſque-Salus
426 o Poſterior præcepti pars: vt Nominibus Perſonarum impoſitis, ſubindè Epiſodia intexas.
427 d Cap. 4. pa. 16.
428 p Qualia (vt vniuerſim agam,) non captanda è longinquo, ſed è proprijs rerum cireumſtantijs ſigillatim ducenda: Ità vt proximè pręcedant vel ſubſequantur ipſas.
429 e Cap. 4. pa. 12.
430 q Sic in exemplo: Epiſodia, duo ſunt, perſonæ Oreſtis coniuncta:
431 1m.
432 2m.
433 r Speciatim, In Poëmatis-vnius-diei (Tragicis, Comicis, &c.) breuia illa eſſe, par eſt:
434 ſ In Epicis (qæ in plures dies excurrunt) plura, & prolixiora.
435 f De longitud. Epicæ, c. 2, p. 35. & infr. p. 22. & ca. 15. pa. 15. & 16.
436 t Ex. gr: Odyſſeæ 1 Argumentum ſeu Fabula Nuda, elicitur ex Odyſſ. lib. 1o.
437 2o.
438 4o.
439 16o.
440 23o.
441 2. Epiſodia verò, illa ſunt, quæ per totam Odyſſ. ſparſim diſſeminata.
442 v In Tragœdia totâ, (ne, Quid Agendum, neſcias) prælibanda duo. 1m. Partes eius Integrantes eſſe duas: Quarum vna, Connexio rerum, (quæ & πλοκή, Plicatio;) Altera, difficultatum-Solutio.
443 x Nexus, quid:
444 y Solutio, quid:
445 z Exemplo (quià Lynceus perijt) ſit &dipus tyrannus: Cui Nexus procedit vſque ad Iocaſtæ narrationem de cæde Lalj: “Οἷον μ’ ἀκούσαντ’ ἀρτιὼς.
446 g Cap. 5. pa. 7.
447 a Solutio exindè orditur, mutatâ jam fortunâ Oedip. Tandẽque eſt Exodus: Vbi ſe excæcat Oedipus, Iocaſta ſuſpendit, &c.
448 2 Species Tragœdiæ, (ratione Fabu- & Morum) 4r ſunt: Ad quarum aliquam, dùm ſcribis, te referas neceſſe eſt.
449 h Cap. 15. pa. 10.
450 1 Præſtantiſiima quidem, Implexa: Cui Peripetia atque Auitio ineſt: De quib. cap. 5. p. 3.
451 2 Pathetica: cui πάθη, i. Calamitates-atroces: De quib. cap. 5. pa. 14.
452 3 Moralis: quæ tota eſt in Moribus bonis. De quib. ca. 8.
453 4 Simplex, eaque deterrima: quippè cuius Fabula , nuda eſt, abſque Agnitione & Peripetiâ De quâ ca. 5 p. 2.
454 b Ex Specieb. Tragœdię præcept. Poëtę id operę nauandum; Ne in vnicâ Tragœdię ſpecie; ſed (quod ſummi ingenij eſt,) in singulis, aut quàm plurimis ſuperior fit.
455 c Neque. n. id hodiè tàm palmâ dignum; quàm his moribus neceſſarium Quem. n. vnquam alliciet is, qui vno tantùm glorietur genere? Niſi triumphet adæquè in ſingulis, ecquis putet eſſe tantilli?
456 d Ex partib. Tragœdię, præcept. 1m. Cum alij Poëtæ, conſimilem antehâc tractârint fabulam; (Aiacem, Ixionem, &c.) Potes tu exindè, vel eandem Tragediã recudere vel diuerſam. Eandem, ſi eodem nexu ac ſolutione retentis; Diuerſam, ſi demutatis.
457 k De qua ſupr. pa. 10. & 18
458 2. Præcept. Induſtrij poëtę eſt, non modò vt Nexu Faciendo, ſed & Nodo-Expediendo, excellat; Qui verò, laboris ſugâ, in extremâ parte. i. Solutione defecerit; Inertiſnè id veriùs ſit, an. Inſipidi atque Inepti?
459 e De locis quibuſd. Tragœdiæ, Præcept. 3a. 1m, de Fabula. Ne Tragœdę tuæ Conſtitutio, ſit Prolixa & multiplex, i. ex pluribus inſertis Fabulis conflata.
460 l Cap. 2. pa. 35. & ca. 4. pa. 6. & 25. & ſupr. pa. 9.
461 f Rat. dict. à Poëtarum fortunâ in Contentionibus Theatricis: Quibus Tragœdiæ prolixitas, fabularumque varietas, quotiès vſu venerit, totiès ipſi ſpectantium omniũ iudicio improbati, cecidêre.
462 m Cap. 15. pa. 6. & 8. & ca. 18. pa 12.
463 g Quorum, vt culpam, ità & aleã ſubijt, etiam acutiſimus Agatho Meus: Cui eo nomine, non “recto ſteterit Fabula tale.
464 2. Præcept. de Admirabili: In Peripetijs, caſibuſque acerbis, Conſternatio ſpectatorum, per Veriſimile ſemper fit: (cap. 5. p. 4) Interdum etiam (quod eodèm redit,) per Miraculoſum & Admirabile.
465 h Velut: ſi fraudetur Callidus:
466 i Fortis ſuperetur.
467 k Quanquam enim τὸ θαυμαστόν, adverſari videatur τῷ εἰκότι: Id tamen ſecùs fit: cùm & id (qd Admirabile) veriſimile dicamus. Non Simpliciter quidem, (quale plerũquè ſolet fieri,) ſed veriſimile quoddam, ſeu ſecundùm quid.
468 3m Præcept. de Choro, trimembr.
469 1 Vt, quamuis Grex quidam numeroſus ſit, pro hiſtrione tamen habeatur vno:
470 2 Nihilque fabuletur, quod à Fabula disiunctum ſit:
471 3 Vt reliquis actoribs operam det, lugendo, favendo, conſilium dando, &c. quò Fabula perducatur ad exitum ſuum
472 l Explodenda ergo veterum ratio; quorum Choris is ſermo aliquandò datus; qui à re propoſita alienus, idemque communis.
473 m Nec abſimili exemplo lapſi ſunt hodierni poëtæ: Qui Sermonis illius loco, inducunt cantilenę Choricæ genus (qd Intercalare appellant,) de extrinſecis rebus, atque ab Actione ſeiunctis.
474 a Sententia, ſeu Rationcinatio-Enthymematica, Rhetor. lib. 1. & 2. copioſè tractata eſt:
475 b Nunc, paucis attingenda: vix. 1o. Sententa, quid.
476 a Cap. 3. pa. 13. & 16.
477 2o. Officia & Partes eius, quæ.
478 c Theorem. de Sententiarum Formis, ſeu Communibus-Locis. Eoſdem ſc: tam Rebus ipſis, quàm Sententijs Poëticis inſeruire:
479 d Differre, penes earum Inuentionem & Vſum, Res. n. ex ſolo Formarum Vſu, Magna illicò appares, Miſeranda, Veriſimilis, &c. vt Inventione nil egeat.
480 e Sermo poëtarum contrà. Non ſimplici formarum Vſu, ſed & Inuentione nititur: Cuius vi, quicquid ad Fidem vſui fit, è proprijs eruatur Locis.
481 Pronunciandi Figuræ, (Indicandi, precandi, imperandi, &c.) Dicentis Vocem Vultumque immutant. Itaquè ab Hiſtrionicâ tractandæ potiùs, (quâ, variè pronuncianti variè ſingitur corpus,) à poëtarum ſtudio haud poſtulandæ
482 a Illarum n. ſiquam neſcias, ſiquâ offendas: ne id quidem, quæſtiunculę in te, eſſe debet, nedùm crimini.
483 b Itaquè Perridicula certè illa, nec Reſponſione digna, Protagoræ vox: “Dormitaſſe Homerum ſc: Iliad. 1o. Quaſi geſtu figurâque inſcitâ, non precetur Diuam, vt pas erat, ſed eidem ſuperbè imperet: “Μῆνιν ἄειδε, θεά.
484 c Elocutionis naturam quò ſapias;
485 1o. Partes eius Simplices, ſunt elementa & ſyllabæ.
486 d Elementum, ſeu Litera, quid.
487 e Literarum differentiæ, tres.
488 f Vocales:
489 g Semivocales:
490 h Mutæ, ſeu Quietæ:
491 i Harum trium diſtinctiones, varię:
492 1 Quoad Oris pronũciantis formam, & locos.
493 2 Quoad Spiritum.
494 3 Quoad Dimenſionem; quam Scanſionem vocant.
495 4 Quoad Accentum.
496 k Syllabæ, quæ.
497 l Earum (vt & literarum,) Differentię, variæ.
498 m Partes ex Literis Syllabiſquè compoſitæ, 4r. Quarum duæ, orationem vinciunt, Coniunctio & Articulus, Coniunctionis deſinitio vna à proprietate: [Quòd neque ſignificationem, det ſententiæ, nec demat:] Ità, ex modernorum opinione, 3x eſt:
499 n Subſequens.
500 o Media.
501 p Principalis.
502 q Altera; ex eo; [quòd ex pluribus vocibus vnam faciat.]
503 r Articuli puritèr, Definitio, Vna eſt, [quòd juſto ordine diſponat ſententias.] Vndè, Articuli (apud Grammat.) indicant,
504 1. vel initium: προτακτικοί, Præpoſitiui
505 2 Vel Finem: ὑποτακτικοί, Subiunctivi
506 3 Vel Rei Distinctionem.
507 ſ Altera; [quòd nec addat ſignificatum orationi, nec detrahat:
508 t Et rem ipſam (quam refert) vel ſubſequatur; vt Subiunctivi: vel antecedat; vt Præpoſitiui.]
509 v Reliquæ duæ partes, ſignificatiuæ ſunt:
510 1 Nomen; quod rem aliquam in Categoria contentam, ſimplicitèr notat.
511 2 Verbum, quod Actionem ſignificat rei, vnâ cum tempore, quo illa fit.
512 x Nomini aut verbo, accidit Caſus, iſque (apud Grammat.) 3 x.
513 1a. Inflexio ſeu levis immutatio: In Nominibus, Declinatio dtur.
514 y In Verbis, Perſonæ variatio.
515 2s. Numerus, i. variatio quoad ipſarum rerum numerum, quæ nomine aut verbo illa ſignificantur.
516 3s. Coniugatio Verbi per Modos: quæ vultum, parteſque corporis, alitèr aliterquè pronunciando conformat.
517 z Perfectiſſima Elucutionis pars, Oratio: quam ſic definit,
518 a Vt prior definitionis pars non ſufficiat:
519 b Niſi adjiciatur etiam poſterior.
520 c Oratio Vna dr : vel Abſolutè & propriè.
521 a Lib. περὶ ἐρμ. ca. 5. p. 1, & 2. Poſt. Analyt. c. 10. pa. 2.
522 d Vel Secundùm quid: cùm per ſe multiplex fit, ſed coniunctionĩs beneficio euadit-vna.
523 Nominis, (vt ſub eo continetur & verbum,) diſtinctionesque, tres.
524 1a, quod partes eas, ex quibus conſtat:
525 a Alia, Simplicia ſunt:
526 b Alia, Duplicia, i. Compoſita, ſeu Iuncta:
527 c Alia, Triplicia, &c. qæ Grammaticis inferioris ætatis, Decompoſita.
528 2 da eſt, ſubdiſtinctio prioris. Vocabulorum n. tàm Simplicium, quàm Compoſitorum, genera 8.
529 1 Proprium & ſuum: κύριον. Cui reliqua omnia opponuntur, vt peregrina.
530 2 Lingua alterius gentis: Cui opponitur proprium-Natiuum i. cum re-ipsâ natum.
531 3 Tranſlatio, μεταφορὰ: quâ vnum nomen transſertur in locum alterius: idque modis 4r:
532 1 Vel cùm nomen generis tranſit in locum ſpeciei. (Vt Odyſſ. vltima, Vlyſſes ad patrem prò “ὅρμησε In portu fuit nauis, generali voce dixit: ἕστηκε, ſtetit.)
533 2 Vel Speciei in locum generis (Vt Iliad. 2. Græci Vlyſſem prædicant, decem millia rectè geſſiſſe, i. multa.)
534 3 Vel Speciei vnius, in locum alterius. (Vt “Haurire animam, pro Incidere, & vice versâ: Hæc n. ambo continentur ſub eodem genere, ſc: Auferre.)
535 4 Vel cùm Analoga Nomina, (quæ ex Proportione ſe habent) mutuò inter ſeſe commutant locum. Cuius Metaphoræ vt fis ſciens:
536 1o Præmittit, Analoga, quæ.
537 2o Exinde docet: In iſtis, Metaphoram proſerri 2b modis:
538 1o Cùm vnum nomen vice vnius ponitur; vt pro 2do 4um, vel contrà.
539 2o Compoſitè: cùm 4o nomini iungatur 1m; vel cùm 2o 3m; ità vt vtrinque procedat Tranſlatio.
540 d Exempl. 1m.
541 a 3. Rhet. ca. 4. pa. 5.
542 e 2m, Metaphoræ ab Inanimatis, vt Animatis.
543 f In 4r Analogorum, συζυγίαις, quas depinxi, deeſt aliquando, Proprium aliquod nomen. Cuius Deſectu, Compoſita illa Trãſlatio, ex vno latere claudicet neceſſe eſt; ex altero, quaſi 4r cruribus inniſa, procedat:
544 g Exempl. Metaph. ab inanimat.
545 h Aliquando etiam, mutato aliquo nomine, ſubſtituitur negatio Proprij, pro Metaphorico poſitivo.
546 b 3. Rhet. ca. 6. pa. 9 & 10.
547 4 Ornatus, quid & Quotuplex.
548 5 Factum Nomen; quod à Poëta ipſo nouatum: cùm anteà nuſquam gentium in vſu eſſet.
549 i Exempl. 1m. ex Anonym.
550 2m Ex Iliad. 1o.
551 6 Protractum, ſeu licentiosè Productum: cui opponitur 7 Subgractum, ſeu Imminutum.
552 k Protrahitur quidem vèl ex productione vocalis; Vel, injectâ ſyllabâ.
553 l Subtrahitur autem, per ἀποκοπήν extremę ſyllabę: vt Iliad. 5. et Odyſ. 38.
554 m Et apud Empedocl.
555 8 Immutatum à ſuâ ſpecie; nec omni ſul parte, pro conſuetudine, prolatum.
556 n Vt lliad. 5.
557 3a Diſtinctio eſt, à Sexuum differẽtijs: vt n. ex rebus alias animantes videas, vt mares, fœminas: alias medio modo ſe habentes. Ità & nomina quoque, Maſculina ſunt, Fœminina, vel Neutra.
558 o Quorum quidem ſingulis terminationes extant ſuæ: 1o. n. Maſculina eomplura, exeunt in Liquidas ρ & ν. & in Duplices ψ & ξ.
559 2 Fœminina pleraquè in vocales eas ſc: quæ naturà Longæ: vt κ & ω.
560 p Vel quæ ſæpè Longæ.
561 3 In Conſonantes Mutas, nullum terminatur nomen, neque in Vocales breues.
562 4 In Vocal. ι & υ, ex Nominibus Neutris, quinque deſinunt: Cætera Neutra, exeunt in ν, & σ.
563 a Elocutionis Perfectę dos gemina: vt ſit Aperta: ne Humi repat.
564 1 Aperta, Vnde? Niſi ex vulgaribus, et Proprijs? vt ſi ſcapham, ſcapham voces.
565 b Sed hoc pedeſtre, & abjectũ nimis.
566 2 Ne Humilis ſit, Magnificam, elatamque reddunt es, quę peregrinitatem olent, atque inſurgunt altiùs.
567 c In quibus, ſiquis modum neſciat, neque orationi vſquam infercerit propria vel Ænigmaticè obſcurus fiet, vel Barbaricè blæſus.
568 d Ænigma: Sermonis ſpecies, qæ tradere quidem videtur, quod abſurdum antumes, nec tradit tamen:
569 e Ex quo genere elocutio illa eft, non qæ ex nominibus Iunctis confit,
570 f Sed quæ totæ ex Metaphoris.
571 g Barbariſmus. nil aliud, quàm externarum gentium Dialectus.
572 h Epilog. Ex proprijs, Aperta fit; ex Linguis, Magnifica oratio.
573 a Par. 3.
574 3 Aperta verò, ſimulque Magnifica, ex Protractis, subtract. & Immutatis, &c.
575 k Nam & Amplitudini inſeruiunt; quia pręter-morem-Mutata.
576 l Et Claritudini: quià Mutata leuitèr, nec inuſitato Tropo.
577 m Itaque Euclidi, venia minimè danda, qui Licentiam hanc nominum, tàm improbè exprobrauit Poëtis, etiam Homero ipſi.
578 n Quàm nullo (inqu.) negotio condatur verſus, ſicui permiſſum, pro arbitratu vt extendat, decurtet, immutet voces?
579 o Sed monendus Euclides: ſi vitium in iſtis maneat, id hominum eſſe, qui importunè vtuntur: Nominum ipſorum non eſſe.
580 q In quibus, vt in omni orationis lumine, Modus Congruiſque plurimum valet.
581 r Atque hoc, quò ſaciliùs ſcias: fac periculum (ſi placet) in aliquo verſu. Ità vt (menſurâ pedum manente,) vel Mutata illa, propriorum vicæ colloces:
582 f Vel contrà eiectis illis, ſubſtituas Pervulgata & Propria.
583 t Exemplo,
584 1 Sit Iambus Æſchyli: quem poſteà vt caſtigaret Euripides vnicâ mutatâ voce, clarum lumen adiunxit Carmini.
585 2 In Heroïcis quoque par ratio; eademque, ex Immutatione-verborum, conciunitas. Vt, Odyſſ. 9. verſus eſt Cyclopis de Vlyſſe; poſtquam ei osculum effodiſſet.
586 v Et Odyſſ. 21. de Telemacho, qui Vlyſſi ſedile appoint quod fortunæ ipſius par erat, Puſillãque Menſam.
587 x Et Iliad. 17. de Troianorum pugnâ, quæ aſſimilatur fluctibs marinis.
588 y Euclideę ſimillima fuit, Calumnia Ariphradis. “Tragicorum monſtroſas Syntaxes, ità à conſuetudine diſcedere, vt ferri nullo mo poſſent:
589 z Sed refutatur facilè: quoniam hæc omnia, (quotidiana ſint licèt,) granditati rerum poëticarum vndiquè reſpondent.
590 a Collatio poëticorum nominum: Iuncta n. & Linguæ, non infimo cenſentur loco:
591 b Tranſlatis autem excellere, ſumma laus quia Tranſatio ſc: naturâ & Marte noſtro acquiritur, non arte alienâ.
592 b Par. 3.
593 c 3. Rhet. ca. 2. pa. 12.
594 c Et quid ingenioſi eſt, ſimile in rebus diſcrepantibus contueri: vndè Tranſlatio.
595 d 3. Rhet. ca. 3. pa. 9.
596 d Diſtinctio eorundem Nominum. Nam & alia, quadrant Poëmatis alijs:
597 e 3. Rhet. ca. 3. pa. 9. & ca. 1. p.. 7.
598 e Et alia Poëmata, alijs Nominib. gaudent.
599 f 3. Rhet. ca. 2. pa. 7. & 9.
600 Epicę cum Tragœdia convenit.
601 1 Generatim; Tùm quoad Modum-imitandi: qui (dùm poëta recitat) Narrativus eſt; dùm perſonę interloquntur, Dramaticus:
602 b Tùm in Conſtitutione Rerum: quæ circa vnam-Actionem eſſe debet Perfectam & Cohærentem:
603 a Cap. 4. p. 2 ad 11.
604 c Non (quo more hiſtorię ſcribi ſolent,) circa Actiones Plures, quę vno-tempore, vnius pluriumve operâ geſtę ſunt: ità vt nec ſeriatim Copulari queant, nec ad eundem referri Finem:
605 d Tempore inqu: geſtę ſunt, vel Vno ſimplicitèr; vt, ſi à pluribus agantur, diverſis in locis: velut (Herod. lib. 7.) Navalis pugna propè Salamina: vndè fortunę Athenienſium auctę:
606 (e Et Pedeſtris pugna Carthaginenfium: vnde gloria Siculis parta.)
607 f Vel Vno-ex-Conſequenti: vt, ſi ab jiſdem gerantur eadem, altero alterum ſubſequente.
608 g Hoc vitio laborabant Veteres: quos, num poëtę ſint, neſcias, an Hiſtorici:
609 h Vnum excipimus Homerom; qui cœlitus hanc hauſit ambroſiam: ſiquidem totum Ilij bellum hiſtoricè complecii noluit, (quià nimiò immenſum:)
610 b Cap. 4. pa. 12.
611 c Ca. 4. p. 6..
612 i Nec (quanquam modicum fuiſſet) niſi Epiſodiia Formiſque Dramaticis adornare maluit.
613 k Sed in eo bello, vnicam ſuſcepit Iram-Achillis; eiuſque partis brevitatem, mirâ Epiſodiorum ſuavitate locupletauit:
614 d Ca. 4. pa. 12.
615 l Cæteri contrà, (hiſtorico more) Vnius-Perſonę Actionem narrant Multimembrem; cuius quælibet pars, alterius ſiat corpus fabulę.
616 e Cap. 4. pa. 12.
617 m Itaquè (ni vtroſque conferre pigeat,) In huius Poëmatis, ecce Actiones-Simplices;
618 n Illorum, non niſi Multiformes; atque in Fabula ſuâ, (vt illi autumabant) vnâ, plurimas latentes.
619 o Conuenit etiam Epicę cum Tragœdia: Tùm penes Fabularũ Species 4r de quib. ca. 10. p.14.
620 f Cap. 10 pa. 14.
621 p Tùm penes partes Formales; Fabulam ſc: ac Mores,
622 q Et Sententiam, atque Elocutionem.
623 r In quibus mira Homeri laus, vt vetuſtate, ità & artificio cæteris antecelluit omnibus.
624 ſ Sive ſpecies illas Fabularum (quas perpoliuit) cogites.
625 t Sive elegantiam verborum, Sententiarum granditatem.
626 v Epica autem à Tragœdia 2bus diſſentit,
627 g Ca. 2 p. 34.
628 1 Longitudine Fabulæ: Cuius Terminus quidem ſeu Finitio, ea eſſe debet, vt vno quaſi adſpectu, & Initium aſſequâre, & extremum
629 h Cap. 4 p. 6 & 8.
630 x Id quod facilè ſiet, ſi & veterum Fabularum Immenſitas, contrahatur breviori Poëſi:
631 i Ca. 4 p. 11.
632 y Nec Fabulę tuę Moles vlteriùs creſcat, quàm τριλογίαι vel τετραλογίαι illæ (i. 3s quatuorve tragœdiæ) quæ vnis Deorum ludis agebantur in ſcena.
633 z Extenſio autem Epicæ, cur multò productior ſit, quàm Tragœdię, cauſa in promptu eſt:
634 a Illîc. n. Partes Actionis, (quià hiſtrionis poſcunt operam) non niſi paucæ ſimul aguntur, pauciſque in locis:
635 b Epica (quià Narrando fit) plures, pluribuſque locis-geſtas, diſtinctè percurrit; facilè ſe modò ad hanc, modò ad illam transferens.
636 c Ex quâ Narrandi-Varietate, duo redundant Commoda: vnum, vt Grandius inſurgat Poëma:
637 d Alterum, vt Epiſodiorum diſparitate, & recreetur audienti animus, & dicenti ornetur Oratio.
638 k I. Rhet. ca. 11. p. 30
639 e Differt etiam Epica, in Metro: Hexametrum illi imprimis congruere,
640 1 Docuit conſenſus veterum; quibus hoc vnum arriſit, poſthabitis cæteris:
641 2 Confirmat etiam Diſtinctio: Quià,
642 1 Nullum aliud Simplex competit genus: Siquidem
643 f Hexametrum, (ob tarditatem pedum) Poëſi huic peridoneum ſit; quippe magnificæ & gravi.
644 g Iambicum et Octonarius, (quià mobiliores verſus) hic ſaltationi Dithyrambicæ illud, Dramaticis-Interloquijs natum.
645 l Ca. 2. p. 24
646 2 Multò mintìs admittenda plura metrorum genera: quandoquidẽ ſi varij atque inæquales incedant pedes, Poëma, quod illis nititur, vacillet, neceſſe eſt.
647 m Ca.1. p. 8.
648 m Ca.1. p. 13
649 De Epici Poëmatis, i. Homerici, cõſtitutione, pręcept. 6.
650 1 Narratiuo Modo ſic imitetur epicus, vt ne nimium ex ſeſe narret: vt plurimùm enim perſonis Dramaticè inſervire æquum eſt.
651 a Quæ res, Epicorum antiquiſſimis, ſuſque deque habita. Inſcitè, Quis neſcit?
652 b Homero contrà, religio fuit, paucis (Proœmij loco) prænarratis, Perſonas fabulantes inducere;
653 c Singuliſque ſuos adaptare Mores.
654 2. Præc. Actioni-Tragicæ probè congruit, id quod Admirabile eſt;
655 d At in Epicâ, procedit rectiùs: quippe, qæ tutiùs admittit τὸ ἄλογον, quàm Tragœdia.
656 e In illa. n. ſpectantium oculis proponuntur omnia: vt, ſiquid inſit abſurdi, id palam ſe prodat: In epicis Narratur tantùm, non Adſpectu dignoſcitur. Vt, illud de Hectore, Iliad. 22.
657 f Sin autem id, quod Admirandũ eſt, poſcat Epica; etiam id, quod Audienti Iucundum,
658 3 Præc. Mentiatur Poëta: Cedo. Modò aſtutè, & in rem ſuam. Sic Sophiſticè ſæpè Homerus, fallacias texit à Conſequenti, in 2a figurâ: vt Odyſſ. 18. Nutrix, dùm pedes Vlyſſi lauat, ex cicatrice agnoſcit: i. à Conſequenti & Signo.
659 a Lib. Elench. ca. 5. p. 6. & 7. & Rhet. 2. ca. 26. p. 11.
660 g Atque hoc Captionis genus, facil imponit imperitis. Semper. n. illi, Conſecutionem retroagi autumant: Quod nec in Omnibus, nec Semper ſit: vt poſito Conſequenti, ſequatur Antecedens:
661 h Vndè etiam (vice versâ) fit, vt ratio à poſito Antecedenti, ad Conſequens, ſit ἀσυλλογιστὸς i. falſa & inanis:
662 i Ratio à conſequenti, Cur inanis.
663 4 Præc. Vt Hyperbolas, quæ Audienti arrident, magis eligat, quàmτὰ δυνατὰ, quę repugnant. Vt quorum Morti excolere vult, eorum ancilletur Opinioni.
664 5 Præc. A principio ad exitum fabulę, ne Abſurdi quidpiam attexas:
665 k Sin rei difficultas id poſcat; Summovendum ſaltem, extra Fabulam: vt, in Oedip. Tyr.
666 b Ca. 8. p. 12.
667 l In mediâ autem Actione, non ferendum. Vt, in Electra Sophocl.
668 m Et in Myſis,
669 n Itaquè perineptè quidam: [Se coactus finxiſſe Abſurdum: ne exitu ſuo fruſtrata, periret fabula.]
670 o Primùm. n. ab initio quid opus fuit tali Fabulâ?
671 p Deindè; Si talis jam Conſtituta ſit; eaque, Poſito illo Abſurdo procedat rectiùs: nihil eſt quòd vitium illud expaueſcas.
672 c Ca. 7. p. 22.
673 q Hoc idem factitavit Homerus, Odyſſ. 13: Vbi tanta τῶν ἀλόγων Macula: Vt elegantiarum, quicquid poſſet, affunderet illuc poëta; quod quidem neceſſarium illi malo, vel obſcurando, vel Compenſando videretur.
674 6 Præc. Elocutionis Cultus, ſummo vſui eſt, vbi Sententia deſecerit, ac Mores:
675 r In illis autem, Cultura immodica, nec poſita ſan loco, oſficiat Poëſi, nedum iuvet.
676 Propoſitio tàm Criminationum, quibus vexantur Poëtæ, quàm Solutionum.
677 a Præmittit autem Fundamenta, ſeu Rerum Poëticarum genera 3a: 1um, in Rebus, Perſoniſque, quæ exprimuntur; (3b ſc. Formis.)
678 1 Quales exiſtant.
679 2 Quales eſſe perhibentur:
680 3 Quales eſſe oportet:
681 2um Genus, in Elocutione, quâ Res illę omnes Enunciantur; vt Linguis, Metaphoris, &c.
682 3um Genus, in ipſa Arte Poëtæ: cuius Imbecillitas apparet, reſpectu aliarum artium perfectiorum habito; ac Politicę imprimis: cui ipſa ſuo modo miniſtra eſt.
683 b Errata autem, (quibus labi contingit) 2cia ſunt: (vnde formæ 3s:)
684 c Alia. n. ipſius artis Per-ſe (quæ Forma 1a eſt:) vt cùm materiam tractandam afſumpſeris; quam præ ingenij tenuitate adornare non potes:
685 d Alia Per accidens: idque vel cùm Materia ipſa, quæ eligitur, in errorem impulit: (quæ Forma 2da eſt) Siuè quia deſumpta fit ex aliâ ſcientiâ, cuius Poëta non perdidicit res:
686 e Siuè quòd Errati aliquid in ipſis præextitexit ſcientijs, quod Poëtæ Eligenti imponit.
687 f Vel cùm conſultò Res Impoſſibiles & ἀλόγους arripiat Poëta: vt ſine quibus Fabula ad finem, quem optat, non perueniſſet: (quæ Forma eſt 3a.)
688 g Ex præmiſſ: Criminationum omnium Solutiones petas licet.
689 1 Quod ad 3um genus: 1 Si ex Formâ 3a objecerint: [Aliâ te ex arte diſſerentem, id protuliſſe Abſurdi, quod illius præcepta, non ferent:]
690 h Excuſandum: Contra regulas quidem illas peccâſſe te: Sed Quanto bono? Vt indè conſequêre Poëmatis Finem; h. e. Conſternationem eorum qui audiunt. Hoc pacto Impoſſibilium Fictionẽ tolerari, & Poëtæ condonari meritò poſſe.
691 a Cap, 7. à pa. 25. ad finem.
692 i Quanquam, quià ſemper offendit meritòque diſplicet, quomo cunque peccare; monendus es; ſiquâ eundem finem, ſervatis illis regulis, modò attingere liceat, ne facilè aſſueſcas in hac culpâ labi.
693 2 Si ex formâ 2a criminentur [Alterius res Artis (quam minimè calluiſti,) indoctè te docuiſſe.] Minuendum hoc: Comparatè ad formã 1am. Lenius id ſci: veniâque dignius haberi; quàm ſi propriâ tuâ in Arte cecidiſſes. Eam. n. Offenſam, quis eſſe neget inexcuſabilẽ?
694 k Quod ad 1um genus:
695 1 Si ex formâ 2a inſimulent: [Falſa te docuiſſe, & præter hiſtorię fidem:]
696 l Recurrendum eſt ad formam 3am: Te, non quod fieret, finxiſſe, ſed quod fieri expediret: h. e. (quod cap. 4. p. 14. dixit) præſtantius quiddam, & quaſi exemplar ſecutũ eſſe.
697 2 Si ex formis 1a & 2a, arguant: [Nec vera te, nec præſtantiora attuliſſe. Referes te ad form. 2am, i. ad Famam: “Ita communi opinione iactari: vt; ſi vitium illud ſit; vulgi rumoriſque vitium fit, non tuum.
698 m Huic ſolutioni affine erat illud Xenophania Phyſici, de naturâ Deorum diſputantis &c. de qo vid. Sext. Empiric.
699 3 Si ex formâ 3a inſimulent: [Id fingi, quod minimè Oportuit:] occurres ex formà 1a: veritatem, te, temporumque priſcorum inſtituta ſequi. Velut, Iliad 20. Dormiente exercitu; lanceę (quò ad manum ſint) ferreo-inſtrumento figuntur: cùm potiùs directè adverſus hoſtem ſtare debuiſſent:
700 n Verùm hoc non Erratum poëtæ, ſed rudis-illius-ætatis Mos fuit.
701 4 Si ſpeciatim ex eadem formâ 3a, coarguant: [Perſonam, quæ inducitur, dixiſſe vel feciſſe minùs Rectè.]
702 o Vendicabis: Tùm ex communi Ratione Boni: Quòd ità fecerit dixeritve, vt Oportuit:
703 p Tùm ex Circumſtantijs (quæ facto hærent)
704 1 Perſonę ſc: quę fecit, & in quem:
705 2 Temporis, quo geſtum:
706 3 Inſtrumenti, quo fecit:
707 4 Finis conſilijque eius, qui fecit. His. n. mutatis; magnopere commutantur dicta atque facta.
708 q Quod ad 2um genus: Si ex Poëtarum vocibus, quaſi ansâ, arreptis [Abſurdè eos ſenſiſſe] dicat: Facilè liberantur illi, ex variis Locutionum formis.
709 1 Per Linguas: vt Iliad. 1o obiectio de Mulis: [Cur potiſſimùm corriperentur peſte?] diluitur: Quià οὐρῆες, vox peregrina, Cuſtodes hîc notat, non Mulos.
710 r Et Iliad, 10. Cur Dolon fingitur εἶδος κακός, cùm mox appelletur Magnus Curſor. i. Egregiâ-Compoſitione intructus? Sed ſcias: Cretenſi vocabulo, ſic ĩllum dici: quia vultu ſit turpis, non corpore.
711 ſ Et lliad. 9o, An Achilles, ſapientiſſimis viris, cum gravitate opus eſſet, propinaret Meracius? Nunquam faceret. Sed externo iuſſit vocabulo, ζωρότερον, i. Citiùs id facere.
712 2 Tranſlatio poëtam ſublevat, vt Iliad. 2: Numquid veriſimile eſt, Omnes Deos homineſque totam ſtertiſſe notem? Sed per Totam, intelligas Magnam-Partem: Metaph. à Genere ad Speciem.
713 t Et lliad. 10: Mireris, Agamemnonem regem, modò hoſtium intueri caſtra, modò naves inuiſere: Sed metaphoricè, Adſpiciens, dixit pro Animocogitans:
714 v Et mox, Fiſtularum Vocem (κατ’ ἀκυρολογ.) pro Sonum: & Tumultum pro Vocem.
715 x Et Iliad. i; Ad Æthiopas Dij ſequebantur Iouem: An omnes? (Ità cœlum fuiſſet ſine dijs:) Sed Multi.
716 y Et Odyſſ. 5. 145. [Solum viſæ ſydus Borealibus nunquam occidit:] Quis diceret? Sed Solum metaphorica-Traiectione, cepit, pro maximè Conſpicuo, vulgique opinione Noto.
717 3 Accentus quoque Solutionem parit: Cùm, mutato vocis ſono, longè alius elicitur, quàm qui reprehenditur, fenſus. Vt Iliad. 2o. Iupiter ad ſomnium: Non, δίδομεν, damus, inquit: Sic.n. falſis promiſſis ductaret Græcos:) ſed διδόμεν: “Tu nuncia, nos illis gloriam dare.
718 z Et Iliad. 23. 843. De ligno arido, non ait οὗ, Vbi: (id n. falſum, ſibique contrarium:) ſed οὐ, Non corrumpitur, &c.
719 4 Ex Diviſione naſcitur ſolutio: quoties ſententia aliter interpuncta, alium edit ſenſum, quàm putabat is, qui arguit. Veluti, in 2do verſu, non ad vocem [Priùs] (quod obtrectator voluit,) ſed ad [Mixtaque] ſit interpunctio. Sic. n. ſenſus quadrat.
720 5 Anceps nominum ſignificatio, Reprehenſionem diluit: velut, Iliad. 10: non dicit, “Pluſquam duas partes noctis, elapſas eſſe, ſed maiorem partem duarum.
721 6 A conſuetudine ſermonis, veniam poſtulat Poëta: Nimirum, Quià ſic loquitur Vulgus.
722 a Vt Iliad. 10: Stannum, vt materiam, conficiendis quidem ocreis ineptam, poſuit tamen, ex vulgi more, pro Chalybe ſeu Ferro.
723 b Sic Iliad. 19: Diis, qui ſolo utuntur Nectare, vinum tamen propinari dicitur.
724 7 Inſpectio Notionis-Multiplicis, Poëtam adiuvat: Cùm id, quod Subcontrarietatem præ ſe ferebat, ex Notione aliâ inventâ, excuſationem paret.
725 c Vt Iliad. 20. 745: τῇ ῥ᾽ἔσχετο, non ſignificat, Cui inhæſit:] niſi pugnantia loqueretur: (nihil. n. illic adfixum eſſe conſtat:) Sed [Quâ vetita eſt Pertranſire:] Quo ſenſu, nihil pugnæ.
726 d Præcepta hic duo.
727 1. Vt ſiqua ſignificatiuncula objectionem faceſſat, eam, ex notione contrariâ, eleues:
728 2 Id ſi minùs liceat; vt, cum Glaucone, pertinaces incuſes hominũ mores: Quib. ſua ſic Placet opinio, vt quaſi Iudiciorum domini, aliorum ſententiam ne audiendam putent.
729 e Exemplo ſit opinio illa, de Icario Penelopes patre: Lacedæmonium illum fuiſſe. Itaque Odyſſ. 4a. Telemachum Increpant; qd Lacedæmonem veniens, aui ſui oblitus ſit, à quo de patre Vlyſſe certior poſſet fieri:
730 f Sed Opinionem illam, opinio tollit contraria: vt auus Telemachi, non Lacon, ſed è gente Cephaleniâ, neque Icarius, ſed Icadius cognomento fuerit.
731 g Quid quòd hæc eadem objectio, (quià Homerum fefellerat Hiſtoria) eludi poterit, ut ſuprà, par. 7?
732 h Reprehenſiones Adverſariorum ſummatim notat: Alias ſolui & expurgari poſſe: 1.n. Reprehenſio τῶ ἀδυνάτων, reſutatur 3b. modis: Revocando ſc. vel ad Poëmatis finem: quô vt perveniret, conſinxit ea ſc: quæ naturæ diſſentiunt; (Pecudes loqui; homines in arbores conuerti, &c.
733 1 enim Reprehensio τῶ ἀδυνάτων, refutatur 3b. modis: Reuocando scil. uel ad Poematis finem: quo ut perueniret, consinxit ea scil. quae naturae dissentiunt; (Pecudes loqui; homines in arbores conuerti, etc.
734 b Cap. 16. pa. 7.
735 1 Vel ad Melius; i. Abſolutum rei-Exemplar; quod quò proponeret ea qæ præter ſuprauè naturam eſſent, neceſſariò finxit.
736 c Cap. 3. pa. 10.
737 k Vel ad opinionem communẽ: cui reſragari noluit.
738 2 Reprehenſ. τοῦ ἀλόγοῦ, excuſatur bifariam:
739 1 Quòd Famam ſecutus ſit;
740 2 Quià ne id quidem præter rationem eſt, vt quod rationi diſſentit, aliquando fiat.
741 d Cap. 10. pa. 25.
742 3 Reprehenſio ſubcontrarietatis, (quam in vocabulis protuliſſe arguitur) ex conditionibus Dialecticorum illis elui poteſt; [An idem, ad idem, & eodem modo:]
743 1 Videat ergo, qui poëtam ſic vexat. 1 An Eadem-Perſona locuta ſit cum eadem: 2 An ad Eaſdem-Res intenderit animum, cùm diceret: 3 An in eo verbo, authoritate fretus ſit Prudentis-Viri.
744 m Alias Reprehenſiones notat elevari non poſſe: 4am ſc. τῆς ἀλογίας, & 5am τῆς πονηρίας: Cùm Poëta, abſquo vlla neceſſitate,
745 n Vel, quod Abſurdum eſt, protulerit;
746 e Cap. 8. pa. 12. & ca. 16. p. 8.
747 o Vel quod cum incredibili-Improbitate coniunctum.
748 f Ca. 8. p. 7.
749 p ᾽Ανακεφαλαίωσις dictorum: Reprehenſiones, 5r fuiſſe:
750 1.
751 2.
752 3.
753 4.
754 5.
755 q Solutiones, (ex 3b formarum generibus petitas) fuiſſe 12. Tres, 1i generis; 7, 2di; & duas 3i.
756 Quæſtio [An Tragica imitatio, præcellat Epicæ:]
757 1 Diſputatur negativè: idque præmiſſis his: Si ſuperior Imitatio illa, quæ ſpectanti minus molesta:
758 a Qualem libentiùs intuentur Prudentes-Viri:
759 b Inferior certè ea, quæ Geſticulando Nimia.
760 c Rat. conſequẽtięim-pl: Quis. n. illum ferat, qui te quaſi tardè intelligentem obtundat, nimiâque motione importunus, nunquam ſatis monitum putet?
761 d Nonne idem videtur is, quod inſulſi tibi ciues, qui ſono tibiæ, quaſi re infeliciter expreſsâ, ridicule ſuum admouent geſtum?
762 f Ex Præmiſſ. par. 1a, Tragœdiæ perſpicitur culpa, nimioperè geſtiendo, ſaltando, &c.
763 g Quo nomine, etiam Hiſtriones ipſi, cùm ætate, & grauitate antecederent, irriſêre Iuniores ſuos, vt ſequiores Pantomimos. Ex qo genere Callipides fuit, &
764 g Pyndarus-Mimus-
765 h Ergo nec Iuniores iſti, præ ſuo geſtu; nec Tragica, i. imitatio-Mimica, tanti pendenda eſt.
766 I Ex part. 2a, collaudatur Epica, quæ Auditores poſcat temperantes & graues: quibus ad benè viuendum, abſque geſtu vllo, per-ſuafio facilis, arrecta mens.
767 k Tragicam contrà ſpectant ij, quorum hebetes ſenſus, omni, quo poſſis motu, extimules neceſſe eſt.
768 l Iam Affirmatiuè, pro dignitate Tragœdię: Cui, quæ de motu obiecta ſunt, diluimus rat. 3b.
769 1 Neque. n. Motionum ille exceſſus tàm Tragœdiæ eſt, quàm hiſtri-onum imprudentiæ. (Poteſt. n. eadem etiam Epicæ aſpergi macula; ſiquis illam motu minàs-neceſſario Recitet.)
770 2 Nec verò omnuis incuſanda Motio: Sed qæ Delicata & Perſonarũ Nequam:
771 m Ne ſaltatio quidem damnatur omnis, (quædam enim perſonarum grauium eſt:) ſed Pyrrhica, putâ, vel Hyporchematica, &c. Quantô minùs hiſtrionum illa repudianda Motio præſertim honeſta?
772 3 Quid, quòd Tragœdia, cui Motũ omnem dempſeris, etiam abſque Theatro lecta, perficiar, quod vult? nec minùs herclè, quàm imitatio Epica?
773 a a Ca. 3.p.20.
774 n Oſtenſive quoquæ Tragœdiam anteponimus, rat. 3b.
775 1 Quià cûm omnibus adornetur partibus, quib. Epica;
776 o Tùm duas, peculiares habet, eaſque pergratifimas: Apparatuum lenocinia, & Cantum.
777 2 Quià luculentèr (in Agnitionibs, Peripetijs, &c.) omnia ponit ante oculos: Quæ niſi Memorando, nõ oſtendit Epica.
778 3 Eidem quoque Fabula, contractior eſt: Quicquid autem dulce, tantò dulcius, quantò citiùs comprehenderis, modo ne imminutum & curtum.
779 4 Imitatio illa, magnipendenda, quæ Simpliciter vna: Epopœia verò, minimè omnium vna & ſimplex.
780 p Nam Epicus, ſi vnam (qualis Tragœdiæ eſt) contexat Fabulã:
781 q Aut brevitate nimiâ, turpitèr in anguſtum deſinet;
782 r Aut prolixitute debitâ provectus, adſumet vires ſuas:
783 ſ Sin autem ex pluribus (vt fit) Actionibus compegerit poëma; multimembris jam naſcitur, non imitatio ſimplex:
784 t Quâ quidem in parte laborant etiam Homeri opera: quoram ex vnitate perexigua laus:
785 b Ca. 10. p. 22.
786 v Nec tamen id Poëtæ vertendũ crimini: Sed profectò, nec alitèr expediri res potuit, nec aliâ viâ, ad Iuſtam-Magnitudinem perveniri.
787 5 Ac Finem-ſuam vtræque appetunt poëſes: Ac magis adipiſcitur Tragœdia. Hic. n. Miſericordia Metuſque Major: vnde Efficacior VITIORVMκάθαρσις.
788 x Epilog. dictorum, tam quæ vtrique Poëſi communia;
789 y Quàm, quæ propria alterutri.